Egemen sınıflar soğuk savaştaki terörlerine, gerekli gördüklerinde sıcak savaşı katarak katliamlar yapmaktan hiçbir zaman çekinmemiştir. Hiroşima’ya atılan atom bombası ne denli ileri gidileceğine bir örnektir. Demokrasi, vatan, millet, özgürlük tüccarlarının, iç mücadele ve savaşlarda ise kendi üniversite çocuklarını ve gençlerini kılını bile kıpırdatmadan katletmeleri insana ve insanlığa ne denli saygılı olduklarına işaret eder. Egemen sınıflar katliamlarını “terörizmle mücadele” ve “vatanın birliği ve dirliğini koruma” bahaneleri içinde iletirler. Örgütlü baskı ve cinayetlerin bu tür iletişimine karşılık, insanların hepsi aynı biçimde geri-iletişimde (tepkide) bulunmaz. Üzerlerinde uygulanan baskıya karşı kendini korumak ve geleceğini güvence altına almak için insanlar tarih boyu daima silahlara sarılmışlardır. Silahlı mücadele insanlık tarihinde birikimlerin ve yeni koşulların getirdiği değişimlerin sağlanması için kaçınılmaz bir sonuç olarak ortaya çıkmıştır. Koloniciliğe karşı direnişi ve başarıyı, oturduğu yerde teoriler ortaya atan, benim gibi eleştiriler yapan, üniversitelerde rahat koltuklarında düzen ve düzensizlik dersi verenler değil, silahlı mücadele yapanlar kazanmıştır.[1] Çağımızın burjuva iletişimci profesyonellerinin bazıları gibi cepheye giden aydınlar da (Hemingway, Malraux, Koestler) olmuştur. Burjuva gazeteciler bu cepheden “tarafsızlık elbisesi giydirilmiş taraflı” haberler nedeniyle alkışlanır ve ödüllendirilirken, Debray gibi cepheye gidenler “taraflılık” nedeniyle, hapse atılmıştır.
1960'ların bağımsızlık mücadeleleri, F. Fanon'u Cezayir'deki Fransız sömürgesine karşı bağımsızlık savaşında yetiştirdi; Fransız Komünist Partisi'nin bu savaşa yozlaşmış yaklaşımı, Küba'daki başarı ve Che Guevera'nın devrimi gerilla savaşıyla Latin Amerika'ya yayma çabası R. Debray'ın karekterini oluşturdu. Che ve Debray, Mao'yu kendilerine Marks'tan daha yakın hissettiler. “İşçi, köylü el ele devrime” görüşü önem kazandı. Milliyetçi bağımsızlık hareketleri kuşkusuz desteklendi. Milliyetçi burjuvalar bağımsızlığı kazanır kazanmaz kendi milletinin çocuklarını yemeye başladı. Fanon ve Debray ve birçok yeni Marksist, Ortodoks komünist parti yerine öncü/avangard aktifliği getirdiler ve doğrudan pratiğe önem verdiler. Güç kullanma, şiddete karşı silahlı savunma ve silahlı devrim temel olarak benimsendi. Kentli parti ile kırsal gerillalar arasında teorik ayrılık doğdu. Fanon, Debray ve Mao'da, devrimin önderi olarak işçiler değil köylüler ve lümpen-proleterler görüldü. Debray'da, Che'nin gerilla mücadelesi, koşulların teoriyi üretmesi, bu teoriyle kazanılan bilgiyle faaliyet ve yeni koşullar ilişkisi içinde bir devrim anlayışı ve süreci gelir. Devrim, kentli işçi sınıfı partisi liderliğindeki örgütlenme mekanından uzakta, köylülerin içinde devrimci profesyoneller ve savaşçılar tarafından gerçekleştirilmeye çalışıldı. Che, Küba devrimi olgusunu açıklarken, “yapılacak iş sonuçlardan kurtulmakla yetinmeyip, nedenlere çare bulmaktır. Eğer bu devrim, köylülerin ruhsal ezikliğine ve herkesten kopmuş yaşamlarına çare bulamazsa başarısızlığı kaçınılmaz olur. Devrimin ve devrimcilerin yapması gereken şey, bu insanların ta içine girmek, onların iliklerine işlemektir” yaklaşımını getirir. Fanon “The Wretched of the Earth” yapıtında, Afrika’daki kolonicilik tecrübesini (özellikle Cezayir tecrübesine dayanarak) incelemiştir. Devrim potansiyelini kırsal köylülerde ve kentsel yoksullarda görmüştür. Fanon koloniciliğe karşı, milliyetçi karakterli kolonicilikten kurtulma savaşının gerçekte kurtuluş olmadığını ve kolonicilikten kurtuluşun ancak sosyalist karakterli bir devrimle olabileceğini savundu.
Fanon ve Debray, Marks'ın teorisine sistemli bir değişiklik getiremediler. Fakat devrimci mücadele ve anlayışta yeni tecrübeler kazandırdılar.
